Revision as of 11:16, 21 March 2016 (view source) FS (talk | contribs) (Created page with "NEDERLANDSE VERSIE author::Matthew Fuller <onlyinclude>I first spoke to the patient in the last week of that August. That evening the sun was tender in drawing its shad...")		Latest revision as of 18:49, 2 August 2016 (view source) Dickreckard (talk | contribs)
(12 intermediate revisions by 2 users not shown)
Line 1:		Line 1:
−	NEDERLANDSE VERSIE	+	<span class="name">[[author::Matthew Fuller]]</span>
−	[[author::Matthew Fuller]]	+	Ik sprak voor het eerst met de patiënt in de laatste week van die augustus. De zon was zacht die avond en tekende schaduwen over de lijnen van zijn gezicht. De ogen staarden zachtjes halverwege de ruimte in, alsof ze een lijn aanbrachten op een doorschijnende pagina die midden in de lucht hing, de handen tikten een paar muziekmaten op benen bedekt met de bruine plooien van een badstof kamerjas. Hij zag er uit als iemand die iets heel indrukwekkends had gezien, maar nog niet de woorden had gevonden om het uit te drukken. Terwijl ik de patiënt in de eropvolgende weken beter leerde kennen begreep ik dat dit niet was door een gebrek aan moeite.
−	<onlyinclude>I first spoke to the patient in the last week of that August.  That evening the sun was tender in drawing its shadows across the lines of his face. The eyes gazed softly into a close middle distance, as if composing a line upon a translucent page hung in the middle of the air, the hands tapping out a stanza or two of music on legs covered by the brown folds of a towelling dressing gown.  He had the air of someone who had seen something of great amazement but yet lacked the means to put it into language.  As I got to know the patient over the next few weeks I learned that this was not for the want of effort.</onlyinclude>	+	<noinclude>{{RT|volapuk}}</noinclude><section begin=volapuk />Toen hij jong was had hij wat met de wereldtaal Volapük gerommeld. Een spraak ontworpen om de onverenigbaarheid van tongen af te schaffen en een ​​standaard te stellen waardoor de wetenschappelijke omgang met maximale efficiëntie en minimale wrijving tussen de beweging van breinen, laboratoria en publicaties kon worden uitgevoerd.<section end=volapuk /> Biologische termen in het Latijn, de prachtige lijst van elementen, metrische meeteenheden, de nomenclatuur van hemellichamen van wolken tot planeten, anatomische delen en medische aandoeningen hadden allemaal hun eigen benoemingssysteem zonder specifieke tongval. Het was een poging om spraak en gegevens tot rede te brengen maar wanneer de werkelijkheid zich tegen deze vroege maatregel verzette, konden andere middelen worden ingezet.
−	<onlyinclude>In his youth he had dabbled with the world-speak language [[:Category:Volapük|Volapük]]</onlyinclude><div class='side'>{{#ask:	+	Dat rommelen, dacht hij, was een beetje meer dan dat geworden. Hij had zich op tijdschriften in de wereldtaal geabonneerd, schreef brieven aan collega's en in ruil ontving hij die van hen. Een paar woorden in de taal waren op zijn tong blijven hangen, woorden die hij regelmatig uitspuugde in de geel-behangen zitkamer van het sanatorium, met een walging die naargeestig tastbaar was.
−	[[Category:Volapük]]
−	| format=embedded
−	| embedformat=ul}}
−	</div>, one designed to do away with the incompatibility of tongues, to establish a standard in which scientific intercourse might be conducted with maximum efficiency and with minimal friction in movement between minds, laboratories and publications. Latin biological names, the magnificent table of elements, metric units of measurement, the nomenclature of celestial objects from clouds to planets, anatomical parts and medical conditions all had their own systems of naming beyond any specific tongue.  This was an attempt to bring reason into speech and record, but there were other means to do so when reality resisted these early measures.
−	The dabbling, he reflected, had become a little more than that.  He had subscribed to journals in the language, he wrote letters to colleagues and received them in return. A few words of world-speak remained readily on his tongue, words that he spat out regularly into the yellow-wallpapered lounge of the sanatorium with a disgust that was lugubriously palpable.	+	Uit mijn eigen gegevens en het samenraapsel van de aantekeningen van voorgaande artsen bleek ook iets anders, iets diepgaander waar de taal enkel op zinspeelde. Het postwezen hoefde geen specifieke spraak te adopteren, maar had zijn eigen formules om hen te integreren in geadresseerde, adresregel, stad en land. Zoals de post het oppervlak van de aarde ordende was er het gevoel dat de patiënt een ontmoeting met een fundamentele organisatievorm had doorstaan die zijn ziel in kaart had gebracht. Veel opwindender dan de kwestie van de taal was inderdaad het systeem waarin linguïstische symbolen worden ingeschreven. Voor overdenking van de lezer volgen hier enkele uitspraken die kenmerkend waren voor datgene waar de patient over leek te piekeren:
−	According to my records, and in piecing together the notes of previous doctors, there was something else however, something more profound that the language only hinted at. Just as the postal system did not require the adoption of any language in particular but had its formats that integrated them into addressee, address line, postal town and country, something that organised the span of the earth, so there was a sense of the patient as having sustained an encounter with a fundamental form of organisation that mapped out his soul. More thrilling than the question of language indeed was that of the system of organisation upon which linguistic symbols are inscribed.  I present for the reader’s contemplation some statements typical of those he seemed to mull over.	+	"Het systeem van de index-kaart sprak tot mijn ziel. Het volstaat te zeggen dat ik in het gebruik ervan de hoogste vorm van spiritueel plezier voel, een organisatorische efficientie. Een diepgaande intellectuele bloei waarin elke gedachte in een honingzoete stroom van ideevorming en bevredigde nieuwsgierigheid bewoog tussen verkondiging, getuigenis, referentie en articulatie." Dit gevoel van de ziel die als een vraag over tijdperken doolt, over vormen van kennis en de dicht  aaneengesloten landschappen van de uitgestrekte planeet en de kosmos kwam steeds terug. Een gevoel dat er in hem een onverklaarbare kracht was die altijd aan zijn aanraking ontsnapte.
−	“The index card system spoke to my soul. Suffice it to say that in its use I enjoyed the highest form of spiritual pleasure, and organisational efficiency, a profound flowering of intellect in which my every thought moved between its enunciation, evidence, reference and articulation in a mellifluous flow of ideation and the gratification of curiosity.”  This sense of the soul as a roving enquiry moving across eras, across forms of knowledge and through the serried landscapes of the vast planet and cosmos was returned to over and over, a sense that an inexplicable force was within him yet always escaping his touch.	+	{{RT|referencex}}<section begin=referencex />"Bij elke verwijzing stond weer een andere verwijzing, de één nog interessanter dan de ander. Elk vormde de top van een piramide van weer verdere literatuurstudie, zwanger met de dreiging om af te dwalen. Elk was een strakgespannen koord dat indien niet in acht genomen de auteur in de val van een fout zou lokken, een vondst al uitgevonden en opgeschreven."<section end=referencex /> Hij noemt ook een aantal maal de manier waarop het meubilair zijn gedachten leek te ondersteunen – het gemak waarmee een verwijzing gesuggereerd werd door de manier waarop het bureau lijnde met de tekst die rustte op de pagina's van het knipsel, het tijdschrift, de krant, de blauwdruk of het boek, waarboven nog meer  kaartenbakken klaarstonden in hun kast. Ze werden allemaal geïntegreerd in het systeem. En toch, in zijn contemplatieve stemmingen, tussen de rusteloze herinneringen bevond zich een element van rouw. "De opeenstapeling van alle onderzoeksvelden en denkvlakken in één systeem stoot diegenen af voor wie een dergelijke harmonieuze vaart verdacht is." Deze gedachte werd uitgedrukt met een blik die niet echt beschuldigend was, maar die bleef hangen met de indruk dat er nog een nadere verklaring zou volgen, en nog één, klaar in de wachtrij.
−	“At every reference stood another reference, each more interesting than the last. Each the apex of a pyramid of further reading, pregnant with the threat of digression, each a thin high wire which, if not observed might lead the author into the fall of error, a finding already found against and written up.”  He mentions too, a number of times, the way the furniture seemed to assist his thoughts - the ease of reference implied by the way in which the desk aligned with the text resting upon the pages of the off-print, journal, newspaper, blueprint or book above which further drawers of cards stood ready in their cabinet. All were integrated into the system. And yet, amidst these frenetic recollections there was a note of mourning in his contemplative moods, “The superposition of all planes of enquiry and of thought in one system repels those for whom such harmonious speed is suspicious.”  This thought was delivered with a stare that was not exactly one of accusation, but that lingered with the impression that there was a further statement to follow it, and another, queued up ready to follow.	+	Terwijl ik het vertrouwen van de patiënt won leek het of hij mij beschouwde als een soort junior medewerker, een assistent voor zijn natuurlijke rol als manager. Een fortuinlijke, zei het wat dubieuze jonge man die hij misschien kon gidsen naar een staat van efficiëntie en volledige toegang tot informatie. In zijn wereld waren de oude methodes niet corrupt noch vermoeid. In zijn hoofd bewogen ideeën waarschijnlijk sneller dan nu over de hele wereld. Een ​​register te hebben van gedachten die een periode van meerdere jaren beslaat is een kostbaar bezit waarvan de waarde bijna niet valt te berekenen. Dat het elke vraag kan beantwoorden in relatie tot iedere gedachte die men eerder heeft onderzocht is nog het minste van zijn verdiensten. Belangrijker is het feit dat het voortdurend ​​de aandacht vestigt op zaken die een dergelijke aandacht vragen.
−	As I gained the trust of the patient, there was a sense in which he estimated me as something of a junior collaborator, a clerk to his natural role as manager.  A lucky, if slightly doubtful, young man whom he might mentor into efficiency and a state of full access to information. For his world, there was not the corruption and tiredness of the old methods. Ideas moved faster in his mind than they might now across the world. To possess a register of thoughts covering a period of some years is to have an asset, the value of which is almost incalculable.  That it can answer any question respecting any thought about which one has had an enquiry is but the smallest of its merits.  More important is the fact that it continually calls attention to matters requiring such attention.	+	Veel van zijn betogen gingen over de optimale inrichting van het systeem, dat het een kunst was om de kaarten uit te leggen. Zoals de patiënt nader toelichtte werd het probleem van losse kaarten die gemakkelijk verloren kunnen raken ondervangen door ze van één tot tien te nummeren met behulp van tabs. Wanneer ze in de kaartenbak worden geplaatst volgen de tabs elkaar van links naar rechts op en kan het ontbreken van een enkele kaart dus gemakkelijk worden gedetecteerd. De kaarten worden daarnaast tussen gekleurde infofiches gezet. Als een alternatief voor tabs op de kaarten kunnen ook zogenaamde signaalvlaggen worden gebruikt. In dat geval worden opvallende metalen clips aan de bovenkant van de kaart bevestigd die als aanwijzer fungeren. Om het systeem te gebruiken in relatie tot de dagen van de maand worden de nummers 1 tot 31 op de bovenrand van de kaarten gedrukt. Een metalen clip wordt geplaatst als signaal dat deze kaart behandeld moet worden op de gemarkeerde dag. In een grotere organisatie kan een aanvullende kaart geplaatst worden die de verantwoordelijke aanwijst die de kaart zal behandelen op de aangegeven dag. Er waren ontelbare manieren om met de kaarten te werken, speciale technieken om ze te integreren in om het even welke soort organisatie of onderzoek. Door indexen op indexen toe te passen konden informatiereserves worden aangeboord om de kennis en de mogelijkheden van de mensheid uit te breiden.
−	Much of his discourse was about the optimum means of arrangement of the system, there was an art to laying out the cards. As the patient further explained, to meet the objection that loose cards may easily be mislaid, cards may be tabbed with numbers from one to ten. When arranged in the drawer, these tabs proceed from left to right across the drawer and the absence of a single card can thus easily be detected. The cards are further arranged between coloured guide cards. As an alterative to tabbed cards, signal flags may be used. Here, metal clips may be attached to the top end of the card and that stand out like guides. For use of the system in relation to dates of the month, the card is printed with the numbers 1 to 31 at the top.  The metal clip is placed as a signal to indicate the card is to receive attention on the specified day.  Within a large organisation a further card can be drawn up to assign responsibility for processing that date’s cards.  There were numerous means of working the cards, special techniques for integrating them into any type of research or organisation, means by which indexes operating on indexes could open mines of information and expand the knowledge and capabilities of mankind.	+	Terwijl hij me verder aanspoorde begon ik zelf met vergelijkbare methoden te experimenteren. 's Nachts haalde ik gegevens uit de administratie van het sanatorium en bracht die over op index-kaarten. De voordelen van het systeem zijn overweldigend. Kaarten die met de juiste wiskundige mate van nauwkeurigheid zijn gesneden kunnen vervolgens zonder moeite in bakken worden gezet en geplaatst in kasten met standaardafmetingen die op hun beurt eenvoudig worden uitgebreid. De kaarten kunnen worden toegewezen aan om het even hoeveel onderzoekers die er ieder onafhankelijk en gelijktijdig mee aan de slag kunnen gaan. Het gebonden boek daarentegen kan maar door één persoon tegelijk worden gebruikt en moet op een plank blijven staan om zelf door een indexkaartsysteem te worden verwezen. Ik begon een structuur op te zetten met rijen spiegels aan kettingen en katrollen en met door hefbomen aangedreven scharnierende mechanische armen zodat ik de lades vanaf iedere plek in het sanatorium kon openen om heimelijk mijn bestanden te raadplegen. De helderheid van het beeld wordt helaas nog te veel verstoord door lichtverstrooiing in het systeem.
−	As he pressed me further, I began to experiment with such methods myself by  withdrawing data from the sanatorium’s records and transferring it to cards in the night.  The advantages of the system are overwhelming. Cards, cut to the right mathematical degree of accuracy, arrayed readily in drawers, set in cabinets of standard sizes that may be added to at ease, may be apportioned out amongst any number of enquirers, all of whom may work on them independently and simultaneously. The bound book, by contrast, may only be used by one person at a time and that must stay upon a shelf itself referred to by an index card system.  I began to set up a structure of rows of mirrors on chains and pulleys and a set of levered and hinged mechanical arms to allow me to open the drawers and to privately consult my files from any location within the sanatorium.  The clarity of the image is however so far too much effaced by the diffusion of light across the system.	+	Verder moet worden overwogen dat een systeem dat op die manier in staat is oneindig uit te breiden de noodzaak ondervangt om een onderzoeker te hinderen met meubels of apparatuur van een groter formaat dan op dat moment nodig is. De continue en ordelijke opeenvolging van de kaarten kan vervolgens worden uitgebreid tot het domein van het meubilair, de gedragsregels voor bedrijfsvoering en het dagelijks leven. Argumentatie, referentie en de ordening van ideeën verschijnen wanneer ze een chaotische wereld omarmen en dan onderling communiceren om op hun beurt de wereld te veranderen in iets wat lijkt op het denkproces, een eindeloos proces van raadplegen, herformuleren, toevoegen en sorteren.
		+	Voor de patiënt stroomden ideeën als een levenskracht, ongestoord door onnatuurlijke limieten. Denken werd met het juiste gebruik van het systeem een deel van de stroom van het leven zélf. Gedachten verplaatsten zich via de kaarten niet alleen op het oppervlakkige niveau van de beweging van de vingers en het mechanisch schuiven en bundelen ervan, maar op het meest diepgaande niveau van de beweging tussen de werkelijkheid en de ideeën die we er over hebben. De organisatorische gratie van rangschikking, classificatie en indexering beroerde de restanten van zijn zenuwstelsel tot op de laatste dag.
−	It must further be borne in mind that a system thus capable of indefinite expansion obviates the necessity for hampering a researcher with furniture or appliances of a larger size than are immediately required.  The continuous and orderly sequence of the cards may be extended further into the domain of furniture and to the conduct of business and daily life.  Reasoning, reference and the order of ideas emerging as they embrace and articulate a chaotic world and then communicate amongst themselves turning the world in turn into something resembling the process of thought in an endless process of consulting, rephrasing, adding and sorting.	+	{{Revision}}
−		+	[[category:Publication]]
−	For the patient, ideas flowed like a force of life, oblivious to any unnatural limitation.  Thought became, with the proper use of the system, part of the stream of life itself.  Thought moved through the cards not simply at the superficial level of the movement of fingers and the mechanical sliding and bunching of cards, but at the most profound depths of the movement between reality and our ideas of it.  The organisational grace to be found in arrangement, classification and indexing still stirred the remnants of his nervous system until the last day.
−
−	<noinclude>[[category:Publication]][[category:Volapük]]</noinclude>

---

Latest revision as of 18:49, 2 August 2016

Matthew Fuller

Ik sprak voor het eerst met de patiënt in de laatste week van die augustus. De zon was zacht die avond en tekende schaduwen over de lijnen van zijn gezicht. De ogen staarden zachtjes halverwege de ruimte in, alsof ze een lijn aanbrachten op een doorschijnende pagina die midden in de lucht hing, de handen tikten een paar muziekmaten op benen bedekt met de bruine plooien van een badstof kamerjas. Hij zag er uit als iemand die iets heel indrukwekkends had gezien, maar nog niet de woorden had gevonden om het uit te drukken. Terwijl ik de patiënt in de eropvolgende weken beter leerde kennen begreep ik dat dit niet was door een gebrek aan moeite.

Toen hij jong was had hij wat met de wereldtaal Volapük gerommeld. Een spraak ontworpen om de onverenigbaarheid van tongen af te schaffen en een ​​standaard te stellen waardoor de wetenschappelijke omgang met maximale efficiëntie en minimale wrijving tussen de beweging van breinen, laboratoria en publicaties kon worden uitgevoerd. Biologische termen in het Latijn, de prachtige lijst van elementen, metrische meeteenheden, de nomenclatuur van hemellichamen van wolken tot planeten, anatomische delen en medische aandoeningen hadden allemaal hun eigen benoemingssysteem zonder specifieke tongval. Het was een poging om spraak en gegevens tot rede te brengen maar wanneer de werkelijkheid zich tegen deze vroege maatregel verzette, konden andere middelen worden ingezet.

Dat rommelen, dacht hij, was een beetje meer dan dat geworden. Hij had zich op tijdschriften in de wereldtaal geabonneerd, schreef brieven aan collega's en in ruil ontving hij die van hen. Een paar woorden in de taal waren op zijn tong blijven hangen, woorden die hij regelmatig uitspuugde in de geel-behangen zitkamer van het sanatorium, met een walging die naargeestig tastbaar was.

Uit mijn eigen gegevens en het samenraapsel van de aantekeningen van voorgaande artsen bleek ook iets anders, iets diepgaander waar de taal enkel op zinspeelde. Het postwezen hoefde geen specifieke spraak te adopteren, maar had zijn eigen formules om hen te integreren in geadresseerde, adresregel, stad en land. Zoals de post het oppervlak van de aarde ordende was er het gevoel dat de patiënt een ontmoeting met een fundamentele organisatievorm had doorstaan die zijn ziel in kaart had gebracht. Veel opwindender dan de kwestie van de taal was inderdaad het systeem waarin linguïstische symbolen worden ingeschreven. Voor overdenking van de lezer volgen hier enkele uitspraken die kenmerkend waren voor datgene waar de patient over leek te piekeren:

"Het systeem van de index-kaart sprak tot mijn ziel. Het volstaat te zeggen dat ik in het gebruik ervan de hoogste vorm van spiritueel plezier voel, een organisatorische efficientie. Een diepgaande intellectuele bloei waarin elke gedachte in een honingzoete stroom van ideevorming en bevredigde nieuwsgierigheid bewoog tussen verkondiging, getuigenis, referentie en articulatie." Dit gevoel van de ziel die als een vraag over tijdperken doolt, over vormen van kennis en de dicht aaneengesloten landschappen van de uitgestrekte planeet en de kosmos kwam steeds terug. Een gevoel dat er in hem een onverklaarbare kracht was die altijd aan zijn aanraking ontsnapte.

"Bij elke verwijzing stond weer een andere verwijzing, de één nog interessanter dan de ander. Elk vormde de top van een piramide van weer verdere literatuurstudie, zwanger met de dreiging om af te dwalen. Elk was een strakgespannen koord dat indien niet in acht genomen de auteur in de val van een fout zou lokken, een vondst al uitgevonden en opgeschreven." Hij noemt ook een aantal maal de manier waarop het meubilair zijn gedachten leek te ondersteunen – het gemak waarmee een verwijzing gesuggereerd werd door de manier waarop het bureau lijnde met de tekst die rustte op de pagina's van het knipsel, het tijdschrift, de krant, de blauwdruk of het boek, waarboven nog meer kaartenbakken klaarstonden in hun kast. Ze werden allemaal geïntegreerd in het systeem. En toch, in zijn contemplatieve stemmingen, tussen de rusteloze herinneringen bevond zich een element van rouw. "De opeenstapeling van alle onderzoeksvelden en denkvlakken in één systeem stoot diegenen af voor wie een dergelijke harmonieuze vaart verdacht is." Deze gedachte werd uitgedrukt met een blik die niet echt beschuldigend was, maar die bleef hangen met de indruk dat er nog een nadere verklaring zou volgen, en nog één, klaar in de wachtrij.

Terwijl ik het vertrouwen van de patiënt won leek het of hij mij beschouwde als een soort junior medewerker, een assistent voor zijn natuurlijke rol als manager. Een fortuinlijke, zei het wat dubieuze jonge man die hij misschien kon gidsen naar een staat van efficiëntie en volledige toegang tot informatie. In zijn wereld waren de oude methodes niet corrupt noch vermoeid. In zijn hoofd bewogen ideeën waarschijnlijk sneller dan nu over de hele wereld. Een ​​register te hebben van gedachten die een periode van meerdere jaren beslaat is een kostbaar bezit waarvan de waarde bijna niet valt te berekenen. Dat het elke vraag kan beantwoorden in relatie tot iedere gedachte die men eerder heeft onderzocht is nog het minste van zijn verdiensten. Belangrijker is het feit dat het voortdurend ​​de aandacht vestigt op zaken die een dergelijke aandacht vragen.

Veel van zijn betogen gingen over de optimale inrichting van het systeem, dat het een kunst was om de kaarten uit te leggen. Zoals de patiënt nader toelichtte werd het probleem van losse kaarten die gemakkelijk verloren kunnen raken ondervangen door ze van één tot tien te nummeren met behulp van tabs. Wanneer ze in de kaartenbak worden geplaatst volgen de tabs elkaar van links naar rechts op en kan het ontbreken van een enkele kaart dus gemakkelijk worden gedetecteerd. De kaarten worden daarnaast tussen gekleurde infofiches gezet. Als een alternatief voor tabs op de kaarten kunnen ook zogenaamde signaalvlaggen worden gebruikt. In dat geval worden opvallende metalen clips aan de bovenkant van de kaart bevestigd die als aanwijzer fungeren. Om het systeem te gebruiken in relatie tot de dagen van de maand worden de nummers 1 tot 31 op de bovenrand van de kaarten gedrukt. Een metalen clip wordt geplaatst als signaal dat deze kaart behandeld moet worden op de gemarkeerde dag. In een grotere organisatie kan een aanvullende kaart geplaatst worden die de verantwoordelijke aanwijst die de kaart zal behandelen op de aangegeven dag. Er waren ontelbare manieren om met de kaarten te werken, speciale technieken om ze te integreren in om het even welke soort organisatie of onderzoek. Door indexen op indexen toe te passen konden informatiereserves worden aangeboord om de kennis en de mogelijkheden van de mensheid uit te breiden.

Terwijl hij me verder aanspoorde begon ik zelf met vergelijkbare methoden te experimenteren. 's Nachts haalde ik gegevens uit de administratie van het sanatorium en bracht die over op index-kaarten. De voordelen van het systeem zijn overweldigend. Kaarten die met de juiste wiskundige mate van nauwkeurigheid zijn gesneden kunnen vervolgens zonder moeite in bakken worden gezet en geplaatst in kasten met standaardafmetingen die op hun beurt eenvoudig worden uitgebreid. De kaarten kunnen worden toegewezen aan om het even hoeveel onderzoekers die er ieder onafhankelijk en gelijktijdig mee aan de slag kunnen gaan. Het gebonden boek daarentegen kan maar door één persoon tegelijk worden gebruikt en moet op een plank blijven staan om zelf door een indexkaartsysteem te worden verwezen. Ik begon een structuur op te zetten met rijen spiegels aan kettingen en katrollen en met door hefbomen aangedreven scharnierende mechanische armen zodat ik de lades vanaf iedere plek in het sanatorium kon openen om heimelijk mijn bestanden te raadplegen. De helderheid van het beeld wordt helaas nog te veel verstoord door lichtverstrooiing in het systeem.

Verder moet worden overwogen dat een systeem dat op die manier in staat is oneindig uit te breiden de noodzaak ondervangt om een onderzoeker te hinderen met meubels of apparatuur van een groter formaat dan op dat moment nodig is. De continue en ordelijke opeenvolging van de kaarten kan vervolgens worden uitgebreid tot het domein van het meubilair, de gedragsregels voor bedrijfsvoering en het dagelijks leven. Argumentatie, referentie en de ordening van ideeën verschijnen wanneer ze een chaotische wereld omarmen en dan onderling communiceren om op hun beurt de wereld te veranderen in iets wat lijkt op het denkproces, een eindeloos proces van raadplegen, herformuleren, toevoegen en sorteren. Voor de patiënt stroomden ideeën als een levenskracht, ongestoord door onnatuurlijke limieten. Denken werd met het juiste gebruik van het systeem een deel van de stroom van het leven zélf. Gedachten verplaatsten zich via de kaarten niet alleen op het oppervlakkige niveau van de beweging van de vingers en het mechanisch schuiven en bundelen ervan, maar op het meest diepgaande niveau van de beweging tussen de werkelijkheid en de ideeën die we er over hebben. De organisatorische gratie van rangschikking, classificatie en indexering beroerde de restanten van zijn zenuwstelsel tot op de laatste dag.